dynamite

ona czasem budzi się z jadem w ustach, wykrzywia buzię w grymasie i niechcący spada z łóżka. słyszy wtedy te okropne, ptasie fałsze zza okna. tak radosne. to one rozrywają jej brzydkie serce na kawałki, na części pierwsze i ona potem nie skleja go w jedność, aż do wieczora. rozrywa znów i znów, płaczem i żalem. zakłada wtedy najwygodniejsze buty jakie ma, żeby lepiej przejść ten dzień. a i tak ciągle coś jej się wbija w stopy jak tłuczone szkło. wiem, że szczęście to ciężka sztuka. nie do zagrania, nie dla niej. ona czując jego ślinę myśli, że to zabójcza trucizna, a język to ostra brzytwa. ją czasem bolą jego ciepłe ręce. są jak rozżarzone węgle, zostawiają bolesne pęcherze. wtedy chce uciekać, ale boi się, że podpali tym ten dynamit, który rozkłada za sobą codziennie. jeden wybuch i zawali się wszystko. gdy wraca do domu, zamyka się w pokoju i śpiewa w głos chociaż tak bardzo nie umie, by zagłuszyć ten radosny, ptasi świergot i ich zniewieściały krzyk. w myślach się modli, żeby ziściły się obietnice składane przy opłatku. żeby tak wspólne herbaty nie stawały się kwasem siarkowym, żeby nie wracały, żeby nie oszaleć, żeby nie przestawać kochać. czasem, gdy mówi im "cześć", to swędzą ją środkowe palce. i wstyd, że nie umie czuć szczęścia. że nie chce.

W ramionach.

Dźwięczą mi w uszach bolesne melodie, których dziś nie chcę rozumieć, patrzę za okno, patrzę pod słońce i jedyne co mogę ujrzeć spod zmrużonych powiek to zarys Jego ramion. Zbyt małe pole widzenia by dostrzec twarz, ale wiem, że to ta sama, która mnie łagodnie męczy nocą, ta której uśmiech nosi tęsknota. O jego dłoniach są wszystkie dobre słowa, tysiąc wierszy utkniętych pod poduszką o jego obojczykach i wszystko to razem warte mniej, niż ten uśmiech, który mi posyła, gdy uwalniam się od moich demonów. Strach tkwi w kieszeniach spranych jeansów, wstyd śpi schowany pod łóżkiem. Wyjdzie, gdy odsłonimy okna. Póki co jednak nie liczymy do dziesięciu, nie wyliczamy, nie wytykamy błędów. Liczą się oddechy, zagryzione wargi, arytmia serc.